زندان «لاول» واقع در ایالت فلوریدا، بزرگ‌ترین زندان زنان آمریکاست. وقتی "کریستال هارپر" برای گذراندن دوره محکومیت 5 ساله خود وارد زندان شد، در کمتر از 24 ساعت مورد پذیرایی مشمئز‌کننده زندانبانان قرار گرفت. وی در گفتگو با «راشاتودی» اظهار داشت: «این هم نوعی از روسپی‌پروری قانونی بود. وقتی وارد زندان شدم، در همان آغاز یکی از زندانبانان دست به بدن من زد. باور کنید هنوز 24 ساعت از ورودم به زندان نگذشته بود. آنها 5 سال تمام من را مورد سوءاستفاده جنسی قرار دادند و من جرات و مجال اعتراض نداشتم. مجبور بودم به ساز آنها رفتار کنم. مجبور بودم برای تامین مایحتاج اولیه و امنیت خود در مقابل زندانیان خطرناک، تن به خواسته‌هایشان بدهم. هر روز، با جملات بسیار شنیع و پیشنهادات جنسی عجیب و ناراحت‌کننده آزارم دادند. بار روانی مخرب این آزار آنقدر بر مغزم حاکم شد که شب‌ها با اشک در رختخواب با خودم می‌گفتم خدایا در این روزها چه بلایی بر سرم آمده و فردا دوباره باید مرا به تن‌فروشی وادار کنند. باید ذهنم را پرورش می‌دادم تا به خودکشی نرسم چون قصد انجامش را داشتم. اگر قرار باشد که زندان یک جامعه کوچک برای زنانی چون من باشد که تربیت شده و پاک به آغوش جامعه بازگردیم، آیا سوءاستفاده از بدن و روح ما را می‌توان نام تربیت گذاشت؟». 

 "کریستال هارپر" برای گذراندن دوره محکومیت 5 ساله خود وارد زندان «لاول» شد و در کمتر از 24 ساعت مورد پذیرایی مشمئز‌کننده زندانبانان قرار گرفت

"هارپر" تنها زن مورد تجاوز قرارگرفته توسط زندانبانان زندان فلوریدا نیست؛ "نیکلا کروز" دیگر زندانی زن اظهار داشت: «افسر شب می‌آمد و مدام به بهانه‌های مختلف من را اذیت جنسی می‌کرد و شنیع‌ترین جملات جنسی را به من می‌گفت». مشرق از ترجمه توضیحات بیشتر خانم "نیکلا کروز" خودداری کرده است.

نیکلا کروز: افسر شب می‌آمد و مدام به بهانه‌های مختلف من را اذیت جنسی می‌کرد و شنیع‌ترین جملات جنسی را به من می‌گفت

"تانیا یلوینگتون" دیگر از ناراضی‌های زندان فلوریدا است؛ او از رد درخواست‌های درمانی‌اش از سوی مسئولان زندان می‌گوید: «خواهرم، 16 ماه تمام از مسئولان زندان خواست تا به بیماری سرطان سینه من رسیدگی کنند. الان هم بیماری بشدت در من پیشرفت کرده است. وقتی هم دادگاه فلوریدا دستور به رسیدگی داد، دو مرتبه مورد عمل جراحی ماستکتومی قرار گرفتم و در واقع قصابی‌ام کردند. با این کار، فرصت بازگشت سرطان در من بیشتر شد. هر روز در آیینه به زوال تدریجی خود نگاه می‌کردم و آنها ذره‌ای توجه نمی‌کردند. براستی چگونه می‌شود از چنین حیواناتی متنفر نبود؟ زندان «لاول» فقط به فکر پول جمع کردن بود و به اسم پاکسازی خیابان‌ها از بزهکاران، زندانی برای خود جمع می‌کرد و بودجه می‌گرفت».

مسئولان زندان «لاول» تا  16 ماه به سرطان سینه  "تانیا یلوینگتون" توجه نکردند

اما "آنجلا گوردون" سرپرست زندان معتقد است که زندان «لاول» نباید مورد شکایت قرار بگیرد، بلکه دادگاه در این مورد مسئول است. وقتی خبرنگار «راشا‌تودی» با وی تماس گرفت، در پاسخ به علت شکایت افراد مورد سوءاستفاده جنسی قرار گرفته، گفت: «اصلا تنبیهی در اینجا صورت نمی‌گیرد. ما اینجاییم تا امنیت زندانیان را تامین کنیم و پس از طی کردن دوره محکومیت آنان و کمک به ارتقای صفات نیک اخلاقی، آنها را به دل جامعه باز گردانیم». "دیوید ای فرانکل" وکیل زندانیان، این ادعای "گوردون" را کذب محض خواند و اظهار داشت: «در تاریخ جنوب آمریکا، پیوسته شاهد نادیده‌گرفتن حقوق مدنی بوده‌ایم. «سازمان اصلاحات» هم پیوسته این تفکر را دارد: "هر چه ما می‌خواهیم همان می‌شود. سوال اضافی موقوف!". و بدین ترتیب، زندانبان‌ها فارغ از نگرانی در مورد تحقیق و بازرسی این سازمان، هر کاری که دلشان می‌خواهد می‌کنند. پس امری مثل سوءاستفاده جنسی براحتی از سوی آنان صورت می‌گیرد، چرا که می‌دانند کسی به پیگیری شکایت این زنان توجه نمی‌کند». 

"کریستال هارپر" زندانی سابق زندان «لاول» در انتها می‌گوید: «پس از آزادی، مسئولان زندان به عمد کاری کردند که از فلوریدا فرار کنم. حتی یک مرد را اجیر کردند که مرا تعقیب کند و تهدیدم نماید. اما من ماندم و با خود گفتم: کریستال! تو قرار است علیه فلوریدا شکایت کنی و باور کنید نمی‌دانم چرا تا این لحظه زنده‌ام و مسئولان زندان برای جلوگیری از افشاگری من، هنوز مرا نکشته‌اند».

فیلم گزارش شبکه «راشا‌تودی» از تجربه‌های بعضی از زنان زندانی آمریکایی که مورد سوءاستفاده جنسی توسط زندانبانان مرد قرار گرفتند (دانلود)

مشرق گزارشی در مورد زنان زندانی در آمریکا با عنوان «در زندان‌ زنان آمریکا چه می‌گذرد»منتشر کرده که در آن آمده طبق گزارش دیده‌بان حقوق بشر، دست‌کم 15 درصد از جمعیت بیش از 200 هزار نفری زندانیان زن در آمریکا قربانی تجاوز جنسی از سوی مقامات زندان یا زندانیان دیگر قرار گرفته‌اند[1]. در عین حال، فعالان حقوق بشری به صحت این آمار اعتراض کرده‌اند و معتقدند آمار واقعی بسیار بیش‌تر از آماری است که اداره آمار وزارت دادگستری آمریکا منتشر کرده است، به خصوص در میان دختران نوجوان زندانی[2]. با این حال، همین آمار هم بسیار تکان‌دهنده است.